کی به حز من

حالا چی عشق من
باز تنهایی انگار
کجا رفتن اون همه یار؟
که می گفتی جون می دن واست هزار نه، صد هزار بار
حالا چی عشق من
ببین کیو می بینی
واسش افسانه بچینی
که قشنگ و نازنینی و چنانی و چنینی
کی به جز من
می تونه نگفته هاتو دغدغه هاتو از تو نگاهت بخونه
کی به جز من
می تونه بیاد دوباره به یک اشاره غمو از دلت برونه

من فقط من
وارث تموم دلتنگیاتم
مرهمی برای خستگیاتم
می گفتی که هراسون شدی از بی اعتنایی
یا از سادگیای اوّل هر آشنایی
می گفتی که چطور ازت یه بازیچه می ساختن
اونایی که به ظاهر دل به عشق تو می باختن
می گفتی و منم چشمامو رو حرفات می بستم
بغضت می شکست و با تو من هم می شکستم
امّا...
 اشکام واسه تو نبود همش واسه خودم بود
برای اون روزایی که من عاشقت شدم بود

کی به جز من
می تونه نگفته هاتو دغدغه هاتو از تو نگاهت بخونه
کی به جز من
می تونه بیاد دوباره به یک اشاره غمو از دلت برونه
من فقط من
هم گریه و هم اندوه و هم سوز
هم غصه ی غصه های هر روز
من فقط من

پاییز

اون وقتا...قدم ندیما همیشه این شعر سیاوش را دوس می داشتم:

بارون را دوس دارم هنوز

چون تو رو یادم میاره ... از این حرف ها

امروز که داشتم واسه خودم قدم میزدم و حواسم مثل همیشه پرت بود، یک دفعه صدای خش خش برگ زیر پاهام حس کردم!

انگار که اصلاً تو این فصل توقعش را نداشتم!! الان که فصل برگ ریزون نیست...کلی احساس مند شدم و ذوق نمودم واسه خودم

شعرم را عوض کردم:

پاییز را دوس دارم هنوز

چون تو رو یادم میاره ...حتی وسط تیر ماه!!!

کلی پاهام را رو برگها کوبوندم که صداشون را بشنوم...

در آخر هم :

از هم صحبتی با شما برگ های زود ریز خرسند شدم...با اجازه

سخته چقدر که آدم بدونه خیلی تنهاست

نمیدونم وقتی دلم تنگ میشه حس میکنم خیلی تنهام یا وقتی حس میکنم، تنهام دلم تنگ میشه!!

نمیدونم وقتی حالم بده اراجیف مینویسم یا اینکه اراجیفم را که می‌نویسم حالم بد میشه!!

یک نفر یک جا می‌گفت:

انسانها تنهائیت را پر نمیکنند، فقط خلوتت را میشکنند

هرچه انسانهای اطرافت بیشتر باشند، خلوتت آشفته تر و تنهائیت تنهاتر میشود.

ازهمه انسانهایی که از راههای دور و نزدیک زحمت میکشند و تنهایی من را آشفته میکنند خواهش میکنم مدتی دست بردارن.

تغییر

کلی تغییر کردم این چند وقت.

چند تا پست قبل تر گفته بودم که میخوام تغییر کنم. حالا تغییر کردم و همه آدمها اینو بهم میگن.

بد نیست، ولی وقتی دوستای قدیم اینو گفتند اصلاْ خوشحال نشدم.

گویا دلم واسه اون آدم قدیم تنگ شد.

جالبش اینجاست که خودم هم دیگه خودم را نمی‌شناسم!

زمان آدم‌ها را دگرگون می‌کند اما تصویری را که از ایشان داریم ثابت نگه می‌دارد. هیچ چیزی دردناک‌تر از این تضاد میان دگرگونی آدم‌ها و ثبات خاطره نیست.

قالب

به سلامتی و دل خوش قالب را عوض کردم...

یک کم هم وقت گذاشتم فونت ها را مرتب کردم( دیگه بریدم!!!)

تمبل زیاد پیدا میشه تو دنیا...اما یکیش زهرا جونم نمیشه

عروسی عاطه جون

شنبه عروسی عاطه جونمه...عروس گلم مثل ماه میمونه...ذوقمندم  حسابی

در واقع عاطه اولین دوست دانشگاه منه

تو عروسی دوستای قدمیم را هم میبینم. بچه های کاردانی همه هستن بجز سوده، تنها نکته ای که دل آدم را یک دفعه خالی می کنه...

کلی با همین عروس خانم شیطونی می کردیم و سوده منطقی حرص می خورد...

همیشه خدا را شکر می کنم که آدمایی هستند که دلم واسشون تنگ شه.

خلاصه این که امروز کلی یاد قدیم کردم و خندیدم...

یادش بخیر

یک نفر بجای من

چند وقت پیش، درست یادم نیست کی بود، دختری که باهاش بدنیا اومده بودم و با اون زندگی کرده بودم، جلوی من زمین خورد...

اون دیگه نتونست بلند شه...و این درست زمانی بود که همه انتظار داشتن اون را مثل همیشه شاد و خندون ببینند

تصمیم گرفتم جای اون باشم و بهش قول دادم هیشکی نفهمه که اون چطور سقوط کرد.

حالا من شده بودم زهرا! اولش واسم جالب بود که هیچکس نفهمید که من چقدر با اون فرق دارم...

من مثل اون نمی خندیدم...اون کلی پر انرژی بود...صبح ها تا برسه ایستگاه سرویس آواز می خوند و میدوید...

تمام مسیر را با دوستاش آواز می خوند و می رقصید

خیلی جاها چشمام رو میبندم که زهرا نبینه و خیلی جاها به خیلی از خیابونها و آدمها با ولع نگاه میکنم تا خوب سیر شه...

حتی گاهی نمیزاره پلک بزنم. بهش میگم باور کن چشمام میسوزه. بیدار نگهم میداره تا به آدمای خواب زل بزنم

هر روز میرفت کارگاه و یک ساعتی با بابا بود

ای بابا این دختر دیوانه بود

دیگه نمی تونم به جای اون ادامه بدم...کاراش واسم سخته...نه تنها کاراش، بلکه کشیدن تن اون با خودم این ور و اون ور عذابم میده...

عطر اونو می زنم...هنوزم مامانش عطرش را دوس داره ولی من فقط بوی تعفن می شنوم

دستای باباشو میبوسم و دلم براش تنگ میشه...بیش از همیشه....ولی حتی بابایی متوجه نمی شه که من اون آدم نیستم

شاید یک روز بزارمش و برم...

از تو یاری می خواهم

خدای من...

از اون بالا به این پایین نگاه کن...به میدون بهارستان و خیابونای اطرافش.

ببین!

توی بازار کارگری که کتکش میزنند و بارهاش را میریزن تو جوی، داره التماس میکنه که کتکش بزنند اما باراش را نریزن....

میبینی، می شنوی میدونم

سکوت نکن قربونت برم.

اون آدم باید جواب بده

سکوت نکن تنها امیدم

نداها را می کشند

فریاد بزن

به جای پدر ندا

حقش را بگیر

تنها تو را می پرستم و تنها از تو یاری می خواهم